Jowisz jest największą planeta Układu Słonecznego. Swoją masą przewyższa, masę wszystkich planet innych razem wziętych. Odległość od słońca wynosi średnio 778,3 miliona km.
Jest czwartym, co do jasności po Słońcu, Księżycu i Wenus obiektem widocznym na ziemskim niebie. Ma 11 razy większą średnicę i 318 razy większą masę, niż ziemia. Droga wokół Słońca zabiera mu prawie 12 lat.
Nazwa jego pochodzi od rzymskiego boga. Jowisz, w mitologii rzymskiej to władca bogów i najwyższy bóg w panteonie. Uważany za odpowiednik greckiego Zeusa, miał być synem Saturna i Rei. Uważano go za obrońcę zarówno miasta, jak i państwa rzymskiego.
Jowisz jest planetą ciekłą, olbrzymią kulą gazową. Wraz z Saturnem, Neptunem i Uranem nazywana jest jednym z gazowych gigantów. Ich skład chemiczny różni się znacznie od składu chemicznego planet wewnętrznych, lecz przypomina skład Słońca. Atmosfera Jowisza zawiera 85% wodoru i 14% helu. Ma postać poprzecinanego żółtawego dysku, któremu towarzyszą księżyce. Cztery najjaśniejsze z nich widać wyraźnie. Zmieniają one swoje położenie, co noc względem giganta. Ruch ten zaobserwował Galileusz. Na Jowiszu, tak jak i na innych gazowych gigantach atmosfera stanowi w zasadzie cały glob. W przypadku Jowisza jego skalne jądro o średnicy 30 000 km jest drobnym okruszkiem w porównaniu z głębokością potężnej atmosfery. Składem przypomina ona wnętrze gwiazdy z domieszką metanu, amoniaku i pary wodnej. Ciśnienie gazu przy powierzchni skalnego jądra jest 45 miliona razy wyższe, niż na poziomie morza i na Ziemi. To ogromne ciśnienie sprasowało gazy, które uzyskały właściwości ciała stałego, podnosząc jednocześnie swoją temperaturę. Na skutek prądów żar z jądra wydostaje się na powierzchnię planety i Jowisz wypromieniowuje 2,5 razy więcej energii niż sam otrzymuje od Słońca. Kiedyś myślano, że Jowisz produkuje światło tak samo jak gwiazdy. Jego masa stanowi tylko 0.001 Masy Słońca, a masa potrzebna do rozpoczęcia reakcji jądrowych wynosi 0.